Sanirim on bir yasindaydim. Annemin tek istegi hayati boyunca guzel bir evinin olmasiydi. Hidrellez gunu balkonumuzdaki saksinin topragina bir cubukla ev resmi cizmistik. o zamanlar tum dileklerimin gercek olacagini sanacak yastaydim. Buyudukce aslinda bunlarin kendini ruhani olarak rahatlatmaktan baska birsey olmadigini gormeye basladim. Ama gene de guzeldi iste. zaman zaman cocuklugumun mutlu zamanlarina geri donmek istiyorum. kim istemez ki ? Kendimi tek basima bir dunyaya kapattigimi dusunenler vardir elbet. Hayalci ve saf oldugumu duymuslugum da coktur. Ama ben boyle mutluyum. Yani kendimi baska bir surete sokmaya calistigimda feci cuvalliyorum.Sanirim icinde bluundugumuz zaman araligi bizi surekli kendimizi birilerine begendirme durtusune kurban ediyor. Anlasilmasi gereken bir sey var herkes cizilen tek yoldan gitmek zorunda degil. ben o yolu reddedeli cok oluyor. su an ne yapacagimi nerde nasil yasayacagimi bilmiyorum. Kafam karisik mi yoksa bombos mu bundan da emin degilim. hersey muallakta ve ucundan ikilem de barindiriyor. Yasiyorum iste bir sekilde ve yarin ne olacagini ne yapacagimi bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder